Langzaam nader je de Algerabrug. Je ergert je al niet eens meer aan een medeweggebruiker die niet lijkt te snappen hoe het ritsen werkt. Je gedachten zijn meer bij het heden en de toekomst. Het lijkt dat je het voor elkaar hebt. 22 jaar, auto van de zaak, leuk werk, leuke collega’s maar toch… dat onbestemde gevoel van binnen. Waar is de voldoening? Wil ik dat mijn leven er zo uit ziet de komende jaren? Als ik een huis koop en ga trouwen, dan kan ik geen kant meer op. Dan zit ik zo vast aan alle verplichtingen, dat dit het is voor de komende jaren. Wil ik worden zoals die mensen hier die niet eens de tijd hebben om normaal te ritsen? Vrijwel dagelijks reed ik met dit gevoel naar huis. Ja, voor die brug begon het idee. Daar, tijdens spitsuur, vormde zich een mogelijkheid om met een goed gevoel een ‘break’ te nemen in het huidige bestaan. Wat als we trouwen en voor minimaal een jaar vrijwilligerswerk gaan doen in Roemenië. Nu kan het nog, geen huis, geen kinderen en een project en mensen dat we al kennen van jaarlijkse reizen.
Dit was in 2007 en nu (in 2014) wonen we meer dan zes jaar in de Roemeense stad Targu Mures waar we leiding mogen geven aan een ontwikkelingsproject van stichting Coming Home! dat gericht is op daklozen, straattieners en kinderen in krottenwijken. Ons gezin is groeiende. Onze dochter Anna is inmiddels 2 jaar en nummer twee is op komst. Krimpen aan den IJssel blijft een belangrijke rol spelen. Veel giften komen uit Krimpen aan den IJssel, humanitaire transporten worden bij een bedrijf in Krimpen aan den IJssel voorbereid. Veel mensen uit Krimpen aan den IJssel komen langs om mee te helpen in het project. Wij zijn dankbaar dat we deze roeping hebben gekregen. Een roeping van onze God en Hij zorgt voor ons ook in Roemenië. Voor een commercieel ingesteld persoon is het niet makkelijk om er maar op te vertrouwen dat de giften komen, zeker niet nu ik kinderen heb. Maar we ervaren zoveel rust en vrede dat van dat onbestemde gevoel geen sprake meer is.
Ja, die brug is een mooi moment om dagelijks stil te staan. Als je daar weer staat vraag je dan eens af; heb ik voldoening in mijn leven? Maak ik een verschil? Ben ik een zegen voor anderen? Begin maar om die auto voor te laten gaan.